Her yıl bir kez seyahate çıkmalı insan,ama öyle çoluk çocuk ailece değil,onları sevmemekten de değil,sadece içine yürüyebilmek için yalnız çıkmalı insan diyordu bir kadın yazar.Kadın yazar dediğimi duysa belki kızar.Öyle ya erkek yazar diye belirtiliyor mu,ya yazardır bir insan ya da başka bir şey, kadın ya da erkek değil.Ama böyle bir cümleyi bir kadından başka kim yazar?Bir erkek için her yıl seyahate çıkmalı insan demek yeterlidir.Zaten yalnız bir iç yürüyüştür yapmak istediği.Öyle çoluk çocuğunu toparlamayı,geride bırakmayı düşünür,onları sevip sevmemekle ilgili iç hesaplaşmalara girer mi bir erkek..
Bedenimizi rahat taşıyamıyoruz,kamusal alanda dar kalıplara sıkıştırıyoruz kendimizi diyordu aynı kadın yazar.Avrupa dan,Paris ten dem vuruyor,o kısacık elbiseleriyle gecenin içinde bir sokaktan geçebilen mutlu ve özgür kadınları resmediyordu.Sokaklarımıza özgürlük ne zaman gelecek diyordu.Bedenimizi rahat taşıyamıyoruz,utanıyoruz cinsel kimliğimizden diyen bir erkek düşünmek zor.Aynı kadın yazarın biraz sonra tasavvufi bir iç yaşam özleminden,biraz sonra da bir erkek yerine düşünüp cinsel tercih özgürlüğünden dem vurması aynı kitabının içinde,kolay kolay bir erkekte görülebilecek fırtınalar mıdır?Erkekte bir fırtına varsa,kadında bin fırtına var.Duyum ve algı kanalı ağı böyle çünkü..Kalem farkında ,kadın neden değil?
Ya şefkat,merhamet,fedakarlık bir kadının kalemiyle akmaz mı kalpten kağıda.Ya mukavemet ,metanet, cesaret coşmaz mı bir erkeğin kalemiyle daha fazla?Her yazıda biraz da sahibini okumaz mıyız,kainata bakınca sahibini anlamaz mıyız.Şifrelerimizi çözmek için yazmalıyız ve daha çok okumalıyız,kendimizi...Kaçmadan kendimizden..Erkek gibi kadın olmaya öykünmeden,kadın gibi erkek olarak algılanmaktan utanmadan..Kadınsak kadınızdır,erkeksek erkek...Yazmalıyız,okumalıyız,çünkü insanız...
